Ինչ
է
երջանկությունը,
եթե
ոչ
հասարակ
հարմոնիան
մարդու
և
իր
վարած
կյանքի
միջև.
Այսպես էր ասում
ազգությամբ ֆրանսիացի գրող Ալբեր Քամյուն: Եթե նրա խոսքերը ճիշտ համարենք, ապա շնորհավորեք ինձ. ես երջանիկ եմ:
Երբ մարդու
բանականությունը կռվում
է զգացմունքների դեմ, նշանակում է, որ մարդը անհավասարակշռված է և ունակ
չէ կարգավորելու իր զգացմունքները, բանականությունը և այլն: Չեմ ուզում
այդ մարդկանց թույլ համարել, որովհետև թուլությունը, թուլամորթությունը շատ ավելի լուրջ
թերություններ են, քան հոգևոր անհավասարակշռությունը: Սոցցանցերում հաճախ ենք հանդիպում նկարների, որոնց պարունակությունը այսպիսի մի բան է` սիրտը ոչնչացնում է ուղեղին և գնում ու անում իր ուզածը: Համենայնդեպս, իմ դեպքում, չի գործում շատերի
համար աքսիոմ
հանդիսացող այդ միտքը: Իմ սիրտն
ու ուղեղը
բավականին ներդաշնակ են և երբեք
կարիք չի լինում այդ երկուսից որևէ
մեկին չեզոքացնել, որպեսզի անեմ այն, ինչ ուզում
եմ: Միգուցե գա ժամանակ, երբ հարկ
լինի հետևել
կամ բանականությանը, կամ զգացմունքներին, բայց հիմա
դեռևս հարկ
չկա այդպիսի դժվար ընտրություն անելու: Սկսեցի աֆորիզմով, ավարտեմ աֆորիզմով, միայն
այս անգամ
հեղինակը Մահաթմա Գանդին է:
Երջանկությունը
երբ
ներդաշնակ
են
այն,
ինչ
մտածում
և
այն,
ինչ
անում
ես:
0 comments:
Post a Comment